Witold Pilecki urodził się w 1901 roku w Ołońcu na północy Rosji. Dziewięć lat później wraz z matką i rodzeństwem przeniósł się do Wilna. Tam chodził do szkoły handlowej i wstąpił do tajnego harcerstwa. W wojnie z bolszewikami walczył w szeregach Kompanii Harcerskiej, później dołączył do 13 Pułku Ułanów Wileńskich. Po wojnie odzyskał majątek rodzinny Sukurcze i dołożył wielu starań, by doprowadzić gospodarstwo do świetności. Założył kółko rolnicze i spółdzielnię mleczarską. Zajmował się opieką społeczną. Miał też czas na działalność artystyczną – pisał wiersze i malował. W 1931 roku ożenił się z Marią Ostrowską, pochodzącą z Ostrowi Mazowieckiej nauczycielką, która pracowała w szkole w pobliskiej Krupie. Wkrótce urodziło im się dwoje dzieci – syn Andrzej (1932) i młodsza o rok Zofia (1933). W sierpniu 1939 roku Witold Pilecki został zmobilizowany i wraz z założonym przez siebie oddziałem „Krakusów”, na ulubionym koniu Bajce, wziął udział w wojnie obronnej. Już pod koniec września zdecydował się przejść do podziemia. Na początku listopada wraz z majorem Janem Włodarkiewiczem powołał Tajną Armię Polską. Latem 1940 roku pojawiła się potrzeba infiltracji obozu koncentracyjnego założonego przez Niemców w okolicy Oświęcimia. Witold Pilecki zgłosił się do tej misji. 19 września 1940 roku został schwytany w czasie łapanki na warszawskim Żoliborzu i trafił do KL Auschwitz. W obozie spędził dwa lata i siedem miesięcy.
Założył tam Związek Organizacji Wojskowej, którego działanie oparte było na współpracy małych grup, tzw. piątek. Przesyłał raporty z informacjami o zbrodniczych działaniach Niemców. Wiedział, że organizacja wewnątrz jest w stanie wywołać powstanie. Wiosną 1943 roku, wraz z dwoma innymi więźniami, uciekł z obozu. Chciał osobiście przekonać władze konspiracyjne do ataku oddziałów partyzanckich na KL Auschwitz, okazało się to jednak niemożliwe. Rozpoczął pisanie „Raportu”.
Nadal działał w konspiracji. Gdy 1 sierpnia 1944 roku wybuchło Powstanie Warszawskie, jako oficer tajnej organizacji NIE miał zakaz przyłączenia się do zrywu. Zataił jednak stopień oficerski i wstąpił do Zgrupowania „Chrobry II”.
Walczył do samego końca powstania, broniąc reduty, zwanej później Redutą Witolda. Wraz z innymi powstańcami trafił do obozów jenieckich, najpierw w Lamsdorf, potem w Murnau, z którego został wyzwolony przez wojska amerykańskie. Pojechał do Włoch i dostał przydział do 2. Korpusu Polskiego generała Andersa. W Porto San Giorgio napisał pełną wersję „Raportu”.
Wrócił do Polski jesienią 1945 roku. Jego zadaniem było przekazywanie władzom polskim na uchodźstwie informacji o sytuacji w kraju, w którym władze komunistyczne przy pomocy Armii Czerwonej i NKWD wprowadzały nowy ustrój. Został aresztowany i osadzony w więzieniu na warszawskim Mokotowie. Pokazowy proces przed sądem wojskowym w Warszawie zakończył się skazaniem Witolda na karę śmierci, którą wykonano 25 maja 1948 roku. Szczątków Witolda Pileckiego do tej pory nie odnaleziono.
